Ocena diagnostyczna może być przeprowadzona przez odpowiednio przeszkolonego lekarza rodzinnego, psychiatrę, psychoterapeutę lub psychologa, który odnotowuje obecną sytuację osoby, historię biograficzną, obecne objawy itd. Ocena obejmuje również badanie stanu psychicznego, które polega na ocenie aktualnego nastroju i treści myślowych osoby, w szczególności obecności motywów beznadziejności lub pesymizmu, samookaleczenia lub myśli samobójczych oraz braku pozytywnych myśli i planów na życie.
Spis treści
Skala ocen depresji
Żadne testy biologiczne nie potwierdzają poważnej depresji. Istnieją natoamist skale ocen (np. Skala Oceny Depresji Hamiltona) służące do diagnozowania depresji, dostarczają one informacji o nasileniu objawów w pewnym okresie czasu,
Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej mają więcej trudności z nierozpoznaniem i niedostatecznym jej leczeniem depresji w porównaniu z psychiatrami. Przypadki tych pacjentów mogą zostać przez nich pominięte, ponieważ niektórym osobom z depresją nie towarzyszą jej objawy fizyczne.
Inne badania przy diagnozowaniu depresji
Przed zdiagnozowaniem depresji lekarz zazwyczaj przeprowadza badanie lekarskie, aby wykluczyć inne przyczyny objawów. Mogą one obejmować badania krwi mierzące TSH i tyroksynę w celu wykluczenia niedoczynności tarczycy; badania podstawowych elektrolitów i poziomu wapnia w surowicy, aby wykluczyć zaburzenia metaboliczne; oraz pełną morfologię krwi, aby wykluczyć zakażenie ogólnoustrojowe lub inną chorobę przewlekłą. Trzeba również wykluczyć niepożądane reakcje afektywne na leki lub nadużywanie alkoholu. Poziom witaminy D może również powininen być badany, ponieważ niski poziom witaminy D wiąże się z większym ryzykiem depresji. Subiektywne dolegliwości poznawcze pojawiają się u starszych osób z depresją, ale mogą również wskazywać na początek zaburzeń otępiennych, takich jak choroba Alzheimera. Testy poznawcze w tym przypadku i obrazowanie mózgu mogą pomóc odróżnić depresję od demencji. Tomografia komputerowa może wykluczyć patologię mózgu u osób z objawami psychotycznymi, o szybkim początku lub z innymi nietypowymi objawami.
Diagnoza depresji
Najszerzej stosowane kryteria diagnozowania stanów depresyjnych można znaleźć w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych DSM – Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia ICD. W krajach europejskich używany jest głównie ten drugi system.
Zarówno DSM, jak i ICD wyróżniają typowe (główne) objawy depresyjne. ICD wersja 10 definiuje trzy typowe objawy depresyjne (obniżony nastrój, anhedonia i obniżona energia), z których dwa powinny być obecne w celu ustalenia rozpoznania zaburzenia depresyjnego. Według DSM-5 istnieją dwa główne objawy depresyjne: obniżony nastrój i utrata zainteresowania/przyjemności z aktywności (anhedonia). Objawy te, jak również pięć z dziewięciu wymienionych (wszystkie znajdziesz na tej stronie dotyczącej depresji) bardziej specyficznych objawów, muszą często występować przez ponad dwa tygodnie (w stopniu, w jakim upośledzają funkcjonowanie) w celu postawienia diagnozy.
