Jemioła
Ziele rosnące pasożytniczo na gałęziach i korze drzew (najczęściej na jabłoniach i gruszach, dębach i topolach, brzozach, lipach i jodłach); wyrasta nieraz do 1 m wysokości. Wrasta w drzewo ssawkami, aż do miazgi. Kora żółto-zielona, prążkowana. Gałęzie obfite, nagie, gładkie, rozgałęziające się widełkowato, w stawach kruche. Liście naprzeciwległe, na krańcach gałązek nagie, wiecznie zielone, skórzaste, bez nerwów, soczyste, całobrzegie, u nasady węższe, na końcu tępe. Kwiaty drobne, w rozwidleniach gałązek lub na ich końcach, dwupłciowe, męskie zielone, żeńskie różowe. Jagoda kulista, biała, lepka, o kleistym miąższu; w środku trójkątne nasionko. Smak liści, kory i jagód śluzowato-słodki, o gorzkim posmaku; zapach niemiły, lecz bardzo słaby.
Jemioła KWITNIE od lutego do kwietnia, od czwartego roku.
Jemiołę ZBIERA SIĘ gałązki z liśćmi w grudniu i styczniu. Należy zebrane pędy i gałązki drobno pokrajać, natychmiast po zbiorze. Schnie powoli; suszyć w piecu chlebowym lub suszarni w temperaturze do 25°.
Jemioła SKŁADNIKI: Olejek lotny i tłusty, miękka żywica zielona, śluz, guma, cukier śluzowaty, garbnik, sód, wapń.
Jemioła – DZIAŁANIE: Uśmierza kurcze, wypędza robaki.
Jemioła UŻYTEK z jednorocznego ziela i jagód. Odwar ziela (30 gr na litr wody) zaleca się przy upływie krwi (zwłaszcza z macicy), kurczach i padaczce (dwa razy dziennie po szklance), przy wszelkich schorzeniach błon śluzowych, zbyt silnym miesiączkowaniu, sklerozie (miażdżycy naczyń) i chorobach nerwowych.
Sproszkowane jagody polecane są na robaki i kurcze u dzieci oraz przy padaczce (epilepsji).
Dr Jahn poleca dawać: dorosłym co 2 do 3 godz. 1—4 gr proszku, dzieciom po ½—1 gr. Proszek jemiołowy można mieszać z proszkiem kozłkowym.
Z jagód gotowanych (aż popękają) robi się lep na ptaki.
Długo nie wiedziano, jak się jemioła krzewi; u dawnych Germanów istniało podanie że nasiona jemioły spadają z nieba. W istocie rozsiewa jemiołę jemiołuszka, ptaszek, który pożera jagody, połyka je w całości i po strawieniu miąższu wypuszcza nasiona wraz z wydzielinami na gałęzie drzew.
Zewnętrznie używa się jemioły jako dodatku do kąpieli, zwłaszcza nasiadówek u kobiet; lepiej działa jeżeli dodaje się do niej wywar koszyczki (Equisetum).
// Tekst jest fragmentem książki: DR. AUGUST CZARNOWSKIEGO, pt ZIELNIK LEKARSKI
